Het aftellen is begonnen
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
26 Januari 2014 | Cambodja, Preah Seihanouk
Ed en ik hebben erg genoten van het weekendje naar Kampot! Weer even ‘gewoon’ toerist zijn en genieten. Het had mij in ieder geval heel erg goed gedaan! Ed iets minder, want die kwam ziek terug helaas... We worden hier jammer genoeg sneller ziek dan thuis en wondjes worden gauw een grote, ontstoken plek. Best wel vervelend, maar zelfs dát lijkt na een tijdje te gaan wennen.
Bij terugkomst nog steeds geen hout voor de school. ’s Avonds werd de zieke Ed uit z’n bed geroepen, omdat het hout er zou zijn. Er werd inderdaad hout gebracht: 12 boomstammen incl. schors, terwijl Ed vierkanten kolommen had besteld. Oja, en of Ed dit wel meteen even uit de boot, door het water naar het land wilde sjouwen. Gelukkig kreeg hij wat hulp van een paar mannen uit het dorp...
Omdat Ed dit hout niet wilde gebruiken, besloten we om naar het vaste land te gaan en het zelf te gaan halen. We vroegen onze vriend Vid om hulp. Hij is met ons mee gegaan en heeft er voor gezorgd dat een aantal vrienden met een boot klaar stonden om het hout naar ons eilandje te brengen. Eindelijk hadden we binnen twee dagen al het hout! Dus het bouwen kon beginnen! De chief van het dorp had aangegeven dat we het gewoon aan moesten geven als we meer hulp nodig hadden. Hij zou dan de mensen uit het dorp sturen om ons een handje te helpen. Via Bora hebben we dat gedaan. Uiteindelijk kwam Bora ons vertellen dat er geen mensen zijn die ons willen helpen, tenzij wij hen geld of eten/drinken ervoor terug geven. Ongelofelijk!!! Wij zijn hier 3 maanden voor niks voor hen aan het werk en als we iets terug vragen schijnt dat weer heel moeilijk te zijn... Dan komt er ook nog bij dat de leraren hun lesschema veranderd hebben. Er geven nu twee leerkrachten ‘s morgens les en twee leerkrachten ’s middags. Hoeveel lokalen heb je dan nodig? Inderdaad: twee. Hoeveel lokalen staan er? Twee! Waarom zijn we dan in godsnaam zo druk bezig met een 3e lokaal?!! Toen we hier 3 maanden terug kwamen was er geen spraken van dat het lesschema aangepast kon worden. Onze collega’s Mab en Yon werken naast de school ook in een restaurant. Omdat ze de mannen meer nodig hebben in het restaurant, moest het lesschema aangepast worden. Dan kan het ineens wel...
En daar is weer zo’n moment van: waarom zijn we hier eigenlijk nog? Bora en Vid zagen het verdriet en de teleurstelling bij ons en hebben nóg meer hun best gedaan om ons te helpen. We besloten om toch een 3e lokaal te bouwen, omdat het 1e lokaal ondertussen toch een kleuterlokaal is geworden en niet geschikt is voor oudere kinderen. Daarnaast verwachten we dat er steeds meer kinderen op het eiland komen die naar school willen, dus zal het lokaal uiteindelijk wel nodig zijn. Samen met Bora en Vid besloten we mannen in te huren en de elektrische apparaten te lenen van de mensen uit het dorp. De chief, die ondertussen weer boos was geworden op Bora omdat hij niet tegen ons had mogen zeggen dat niemand ons wilden helpen, huurde ook een paar mannen voor ons in. We proberen ons dan maar weer te richten op de positieve dingen!
En omdat ik er geen dramatisch verslag van wil maken (wat heel makkelijk zou kunnen), ga ik het nu vooral hebben over de leuke dingen die we meegemaakt hebben en de andere positieve vorderingen!
Iedere dag wordt er door de mannen hard gewerkt aan het lokaal en ondertussen zijn Leonie en ik weer begonnen met lesgeven. Begin december hebben Leonie en ik ons opgesplitst. Zij geeft les aan de kleuters en grade 1&2 en ik doe de lessen voor grade 3 t/m 6. Door het opknappen van de school hadden we even een tijdelijke stop, maar 19 jan zijn eindelijk weer begonnen! En niet alleen wij waren daar heel blij mee, maar ook de kids. Een meisje van 12 kwam naar school toe lopen en toen ze me in het lokaal zag, zei ze: ‘teacher English school?’. Ze sprong letterlijk een gat in de lucht toen ze mijn antwoord hoorde. Heerlijk zo’n reactie! Daar kan ik weer een tijdje op teren!
Ondertussen hebben we ook een Engelse methode aangeschaft (ELF Learning). Het was best een zoektocht naar een goede methode. Vooral omdat het Khmer schrift uit andere tekens bestaat dan het voor ons bekende ABC. Het is dus voor hen heel anders om Engels als 2e taal te leren dan voor ons. Daarnaast zijn we nog wel opzoek naar een aanvulling voor de kleuters en grade 1&2, omdat het voor hen nog te moeilijk is om de tekens te leren lezen en schrijven. Leonie maakt nu veel gebruik van liedjes, maar omdat het ook voor de lokale leerkrachten haalbaar moet blijven om de lessen te geven (vooral omdat de kleuterjuf maar een paar woorden Engels spreekt), zijn we opzoek naar iets dat dit kan aanvullen. Ook richt de methode zich niet helemaal op het voeren van gesprekjes, dus ook daar moeten we nog iets op vinden. Tips zijn uiteraard van harte welkom!
Ed en ik hebben ook besloten om een week langer op het eiland te blijven. We zouden eigenlijk 3 feb naar Kuala Lumpur vliegen en daar 3 weken gaan reizen. Maar omdat 3 weken in Maleisië toch redelijk lang schijnt te zijn, leek het ons een goed idee om Leonie een week langer lastig te vallen! Gelukkig vond zij het absoluut niet vervelend en het geeft Ed meer rust omdat hij de bouw van het lokaal nog iets langer kan sturen. Stiekem vind ik het ook helemaal niet erg, omdat ik me toch behoorlijk thuis ben gaan voelen hier. Ik woon hier tenslotte al langer dan in m’n huisje op de Olympiaweg! Daarbij kan ik ook nog een week langer lesgeven, waar ik ontzettend veel plezier aan beleef!
Ik had mezelf voorgenomen om niet een al te lang verhaal te schrijven. Aangezien dat toch al mislukt is, zal ik afsluiten met iets dat me toch wel een beetje raakte...
Steeds vaker komen niet alleen kinderen, maar ook volwassenen even bij ons op ons terrasje zitten. Soms voelt dat wel een beetje ongemakkelijk, omdat de meeste volwassenen geen woord Engels spreken. Ondertussen spreken wij wel wat woordjes Khmer, maar lang niet genoeg om echt een gesprek te voeren. Zo kwam afgelopen week collega Yon (die wel redelijk Engels spreekt) mij even vergezellen. Ik was wat informatie aan het lezen over Maleisië en ik vertelde dat Ed en ik over twee weken daar naar toe gaan. Hij vroeg meteen wanneer we dan weer terug zouden komen. Toen ik vertelde dat we niet terug zullen komen, vroeg hij waarom we niet konden blijven en wat ik thuis dan eigenlijk allemaal moest doen. Nadat ik het allemaal uit had gelegd, zei hij ontdaan: “I don’t want you to leave...”.
Nu is het aftellen toch wel echt begonnen...
Bij terugkomst nog steeds geen hout voor de school. ’s Avonds werd de zieke Ed uit z’n bed geroepen, omdat het hout er zou zijn. Er werd inderdaad hout gebracht: 12 boomstammen incl. schors, terwijl Ed vierkanten kolommen had besteld. Oja, en of Ed dit wel meteen even uit de boot, door het water naar het land wilde sjouwen. Gelukkig kreeg hij wat hulp van een paar mannen uit het dorp...
Omdat Ed dit hout niet wilde gebruiken, besloten we om naar het vaste land te gaan en het zelf te gaan halen. We vroegen onze vriend Vid om hulp. Hij is met ons mee gegaan en heeft er voor gezorgd dat een aantal vrienden met een boot klaar stonden om het hout naar ons eilandje te brengen. Eindelijk hadden we binnen twee dagen al het hout! Dus het bouwen kon beginnen! De chief van het dorp had aangegeven dat we het gewoon aan moesten geven als we meer hulp nodig hadden. Hij zou dan de mensen uit het dorp sturen om ons een handje te helpen. Via Bora hebben we dat gedaan. Uiteindelijk kwam Bora ons vertellen dat er geen mensen zijn die ons willen helpen, tenzij wij hen geld of eten/drinken ervoor terug geven. Ongelofelijk!!! Wij zijn hier 3 maanden voor niks voor hen aan het werk en als we iets terug vragen schijnt dat weer heel moeilijk te zijn... Dan komt er ook nog bij dat de leraren hun lesschema veranderd hebben. Er geven nu twee leerkrachten ‘s morgens les en twee leerkrachten ’s middags. Hoeveel lokalen heb je dan nodig? Inderdaad: twee. Hoeveel lokalen staan er? Twee! Waarom zijn we dan in godsnaam zo druk bezig met een 3e lokaal?!! Toen we hier 3 maanden terug kwamen was er geen spraken van dat het lesschema aangepast kon worden. Onze collega’s Mab en Yon werken naast de school ook in een restaurant. Omdat ze de mannen meer nodig hebben in het restaurant, moest het lesschema aangepast worden. Dan kan het ineens wel...
En daar is weer zo’n moment van: waarom zijn we hier eigenlijk nog? Bora en Vid zagen het verdriet en de teleurstelling bij ons en hebben nóg meer hun best gedaan om ons te helpen. We besloten om toch een 3e lokaal te bouwen, omdat het 1e lokaal ondertussen toch een kleuterlokaal is geworden en niet geschikt is voor oudere kinderen. Daarnaast verwachten we dat er steeds meer kinderen op het eiland komen die naar school willen, dus zal het lokaal uiteindelijk wel nodig zijn. Samen met Bora en Vid besloten we mannen in te huren en de elektrische apparaten te lenen van de mensen uit het dorp. De chief, die ondertussen weer boos was geworden op Bora omdat hij niet tegen ons had mogen zeggen dat niemand ons wilden helpen, huurde ook een paar mannen voor ons in. We proberen ons dan maar weer te richten op de positieve dingen!
En omdat ik er geen dramatisch verslag van wil maken (wat heel makkelijk zou kunnen), ga ik het nu vooral hebben over de leuke dingen die we meegemaakt hebben en de andere positieve vorderingen!
Iedere dag wordt er door de mannen hard gewerkt aan het lokaal en ondertussen zijn Leonie en ik weer begonnen met lesgeven. Begin december hebben Leonie en ik ons opgesplitst. Zij geeft les aan de kleuters en grade 1&2 en ik doe de lessen voor grade 3 t/m 6. Door het opknappen van de school hadden we even een tijdelijke stop, maar 19 jan zijn eindelijk weer begonnen! En niet alleen wij waren daar heel blij mee, maar ook de kids. Een meisje van 12 kwam naar school toe lopen en toen ze me in het lokaal zag, zei ze: ‘teacher English school?’. Ze sprong letterlijk een gat in de lucht toen ze mijn antwoord hoorde. Heerlijk zo’n reactie! Daar kan ik weer een tijdje op teren!
Ondertussen hebben we ook een Engelse methode aangeschaft (ELF Learning). Het was best een zoektocht naar een goede methode. Vooral omdat het Khmer schrift uit andere tekens bestaat dan het voor ons bekende ABC. Het is dus voor hen heel anders om Engels als 2e taal te leren dan voor ons. Daarnaast zijn we nog wel opzoek naar een aanvulling voor de kleuters en grade 1&2, omdat het voor hen nog te moeilijk is om de tekens te leren lezen en schrijven. Leonie maakt nu veel gebruik van liedjes, maar omdat het ook voor de lokale leerkrachten haalbaar moet blijven om de lessen te geven (vooral omdat de kleuterjuf maar een paar woorden Engels spreekt), zijn we opzoek naar iets dat dit kan aanvullen. Ook richt de methode zich niet helemaal op het voeren van gesprekjes, dus ook daar moeten we nog iets op vinden. Tips zijn uiteraard van harte welkom!
Ed en ik hebben ook besloten om een week langer op het eiland te blijven. We zouden eigenlijk 3 feb naar Kuala Lumpur vliegen en daar 3 weken gaan reizen. Maar omdat 3 weken in Maleisië toch redelijk lang schijnt te zijn, leek het ons een goed idee om Leonie een week langer lastig te vallen! Gelukkig vond zij het absoluut niet vervelend en het geeft Ed meer rust omdat hij de bouw van het lokaal nog iets langer kan sturen. Stiekem vind ik het ook helemaal niet erg, omdat ik me toch behoorlijk thuis ben gaan voelen hier. Ik woon hier tenslotte al langer dan in m’n huisje op de Olympiaweg! Daarbij kan ik ook nog een week langer lesgeven, waar ik ontzettend veel plezier aan beleef!
Ik had mezelf voorgenomen om niet een al te lang verhaal te schrijven. Aangezien dat toch al mislukt is, zal ik afsluiten met iets dat me toch wel een beetje raakte...
Steeds vaker komen niet alleen kinderen, maar ook volwassenen even bij ons op ons terrasje zitten. Soms voelt dat wel een beetje ongemakkelijk, omdat de meeste volwassenen geen woord Engels spreken. Ondertussen spreken wij wel wat woordjes Khmer, maar lang niet genoeg om echt een gesprek te voeren. Zo kwam afgelopen week collega Yon (die wel redelijk Engels spreekt) mij even vergezellen. Ik was wat informatie aan het lezen over Maleisië en ik vertelde dat Ed en ik over twee weken daar naar toe gaan. Hij vroeg meteen wanneer we dan weer terug zouden komen. Toen ik vertelde dat we niet terug zullen komen, vroeg hij waarom we niet konden blijven en wat ik thuis dan eigenlijk allemaal moest doen. Nadat ik het allemaal uit had gelegd, zei hij ontdaan: “I don’t want you to leave...”.
Nu is het aftellen toch wel echt begonnen...
-
26 Januari 2014 - 09:07
Anna:
Hoi lieve Kimmie! Wat zal het gek zijn om daar weg te gaan! Heel veel plezier de laatste week, succes met afscheid nemen en enjoy je reis door Maleisië! Stiekem hoop ik dat je thuis komen ook wel leuk gaat vinden hihi, de lieve meiden in ieder geval wel! Kunnen we al je verhalen in jet echt horen :D tot snel topper!! Knuf! -
26 Januari 2014 - 09:33
Eline:
Hoi kim :-)
Het is voor jullie aftellen naar voor ons ook! Zal vast heel lastig worden om afscheid te nemen, maar gelukkig kan je je verblijf afsluiten met een super goed gevoel omdat jullie zoveel hebben kunnen doen in eigenlijk maat een korte periode. Straks nog lekker weg met zijn 2en en genieten van het mooie Maleisië.
Heel veel succes en plezier nog!
Xxx Eline -
26 Januari 2014 - 10:17
Ilse:
Heeee Kim!
We hebben de verslagen van jullie 3en allemaal gelezen hoor maar het even een klein berichtje achter laten schiet er steeds bij in.
Dacht, nee das niet goed dus nu maar even een reactie plaatsen. Het is tenslotte een kleine moeite.
Als eerst even een bedankje voor jullie kaartje! Heel lief!.
Ik hoop dat ons kaartje (verstuurd voor de kerst, via Greetz) ook nog aankomt, of al is aangekomen.
Wat een mooie dingen hebben jullie gezien en meegemaakt. Helaas ook de andere kant daarvan.
Gelukkig hebben jullie elkaar als het tegen zit.
Ben erg trots op jou, Ed en Leonie dat jullie het ook 'zomaar' even doen.
Als ik zo nu en dan de verslagen las dan had ik het bijltje er al allang bij neergelegd.
Zie dan hoe sterk jullie zijn!
Geniet er nog lekker van en we zien jullie gauw in februari, voordat wij gaan vertrekken.
Liefs en een dikke kus,
Ilse
(ook vast van Martijn maar die ligt nog voor pampus in bed...;) )
-
26 Januari 2014 - 10:27
Karin:
Heey lieve Kim,
Zijn weer op deze zondagmorgen in Holland weer even in gedachten bij jullie op het kleine eilandje.
Het was een verandering om daar te gaan wennen, ver van huis, nu komt het afscheid al weer een beetje in zicht en dan wordt het een beetje omgekeerd.
Het zal wel ontzettend wennen zijn, straks weer terug in Nederland en al de indrukken en belevenissen te verwerken. Gelukkig heb je Edwin nog, die, als niemand anders, het met je kan delen.
Gelukkig hebben jullie even een rustpauze genomen en weer met frisse moed de laatste loodjes ingegaan.
Doe voorzichtig meid, met jezelf, je gezondheid en met alles deze laatste weken.
Geniet er nog van en tot gauw maar weer.
liefs
Karin
-
27 Januari 2014 - 00:24
Harlin:
Hoi Lieve Kim, Edwin en Leonie, tja jullie zijn volgens mij ondanks alles toch een 3 eenheid. ;)
Weer een mooi en eerlijk verslag.
Ondanks alle problemen neem ik m';n petje voor je af hoe je je er door heen slaat.
In het begin had ik mijn twijfels bij het zien van de eerste beelden van je.
Zo gaande weg zeggen de beelden erg veel vind ik, je ziet jou steeds ontspannender op de beelden.
Of het moet komen omdat je in je achterhoofd hebt dat je weer snel weggaat en lekker samen verder trekken.
Maar als ik de laatste beelden zo zie, zou ik er niet eens vreemd van opkijken als je er nog een week extra aan knoopt.
Gisteren hebben we jullie kaart gekregen, volgens mij heeft ie daar al een aardig tijdje in de winkel gelegen.
Wat ons het idee gaf dat jullie niet echt op drukke toeristische plaatsen komen.
Mooi om weer een stel nieuwe ("vakantie") foto's te zien, heb er links en rechts maar weer wat commentaar bij gezet.
Groetjes knuffel en geniet er nog lekker van de laatste periode. Har&Lin -
29 Januari 2014 - 20:40
HarLin:
Kim, Cor de Groot heeft het filmpje gezien dat je gemaakt had met Edwin, hij was in zoverre onder de indruk van dat stampende bootje op het water dat hij zei: Mijn klompen krijgen ze nog niet eens mee. :)
-
12 Februari 2014 - 21:48
Fiona:
Hoi lieve meid! Ik doe even een inhaalslag in je verslagen.. Ik blijf het echt heel knap vinden dat je zo positief en sterk blijft! Ondanks bewoners jullie niet voor niks willen helpen maak jij er samen met ed en leonie iets moois van! Super hoor, bewaar die instelling en neem deze vooral mee terug naar nl, kunnen we allemaal wel eens bij stil staan :)
Ik ga nu snel verder lezen! Liefs fie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
